Nepal

Namasté...... zo groet je elkaar in Nepal.

Mijn Nepalese les is best handig geweest, want als je de lokale mensen af en toe wat woordjes laat horen dan zijn gelijk heel erg geinteresseerd. In de Daycare waar ik werk heb ik het niet echt nodig. De kinderen begrijpen redelijk veel Engels en de leraressen spreken ook vaak Engels tegen ze. Mijn 2e introductiedag zijn we met de bus naar Kathmandu gegaan (grote stad) en daar heb ik mn ogen uit gekeken. Je wordt door iedereen aangestaard en het is een drukte van jewelste. Het is nog een hele kunst om de straat over te steken (geen stoplichten) en veel mensen lopen hier met mondkapjes tegen het stof. De straten en wegen zijn slecht. Als je denkt dat de bus hier echt vol zit.... nou dan kunnen er gerust nog 15 andere mensen bij gepropt worden :P  Ik heb nog nooit zo'n fotogeniek land gezien!

Op mijn eerste werkdag kwam ik aangelopen bij de Swarga Daycare en alle kindjes wisten mijn naam al. "JOYCE MISS" werd er luidkeels geroepen. De eigenares van Swarga heet ook Joyce, dus dat was makkelijk voor ze. Iedereen wilde mijn hand vasthouden, naast me zitten en ze wilden allemaal aan mn haar zitten. De 7 kinderen in de Daycare zijn:

- Sabin, jongen met een helm op zijn hoofd omdat hij regelmatig omvalt. Altijd een brede glimlach op zijn gezicht en houdt van dansen.

- Binita, gevoelig meisje met de mooiste glimach en langzaam en onduidelijk praat. Zij heeft als baby haar teentjes verloren bij een         brandongeluk. Als gevolg daarvan kan ze niet goed lopen. Haar moeder is alleen, haar vader is naar India vertrokken zonder bericht.
Ze is dolgelukkig als ze mijn ring een dagje om mag, maar moet aan het einde van de dag dan ook weer huilen als ze hem terug moet geven.

- Bishal, slim ventje met de diagnose cerebrale parese, hij heeft moeite met lopen en praten.  Drie jaar terug te vondeling gelegd in wc van een ziekenhuis. Eerst is hij naar een tehuis voor geestelijk gehandicapte kinderen gegaan, totdat bleek dat hij mentaal prima in orde was. Bishal wil het liefst de hele dag foto's maken met mijn camera en hij is er nog best goed in ook.

- Rachita, slim meisje met een ondeugende lach, ze kan alleen lopen met haar looprekje op wieltjes. Ze wil graag dat ik aan de binnenkant van haar hand kriebel.

- Sunita, bijdehand meisje, gediagnosticeerd met het Seckel syndroom. Ze heeft een houterige motoriek. Ze praat ze graag en veel en ze is behoorlijk actief. Haar spraak en taalgebruik klinkt ouwelijk. Sunita roept de hele dag: Excuse me Miss!!! en heeft veel aandacht nodig. Ze kan zo hard snurken als een vent.

- Deepa, vrolijk meisje met kniebeschermers om, omdat zij zich schuivend over de grond heen beweegt. Zij heeft een cerebrale parese en kan niet lopen. Haar ouders zijn te arm om voor haar te zorgen. Deepa is soms luidruchtig enthousiast aanwezig en geeft me graag handkusjes.

- Puuja, jong meisje die als enige iedere dag ook weer naar huis gaat. Aan de buitenkant is het een prinsesje en zie je niks aan haar. Ze kan alleen niet zoveel, omdat ze o.a. autistisch is en slecht kan zien. Puuja vind me erg lief en geeft me soms weleens een lief kusje op mn wang.

De kinderen hebben 2x per week Outing. Dat houdt in dat we met zijn allen naar een mooie lokatie gaan en daar met zijn allen op een groot zeil oefeningen doen (van domino spelletjes tot fysiotherapie oefeningen). Ze vinden Outing altijd helemaal geweldig, soms zitten we bij een mooie tempel, of in een mooie tuin. De lokale mensen onderweg staren de kinderen altijd helemaal na. Ze zijn hier niet gewend aan gehandicapte kinderen en staan er dan ook gerust met zn allen omheen te roddelen. De kinderen trekken zich hier gelukkig niks van aan.

Op standaard lesdagen beginnen we met het zitten in een kring. In het Engels worden dan vragen gesteld over bijvoorbeeld wat voor dag het is vandaag. Daarna gaat iedereen aan zijn persoonlijke activiteit in zijn of haar stoeltje. Dat kan varieren van leren en schrijven van het alfabet, maken van oefeningen in een Engels boek en voor de kleintjes zijn er puzzels etc. Bishal is de enige die ook op de computer mag en kan werken, hij kan niet schrijven en typen gaat hem beter af.

Het werk kost me soms erg veel energie en ik val regelmatig om 21.00 uur al met mijn kleren aan in slaap :)

De tweede week was ik niet zo lekker en toen sliep ik zelfs een paar keer al om 19.00 uur haha... Maar het is absoluut wat ik ervan verwacht had en ik ben blij dat ik hier ben! Alle kindjes hebben hun eigen persoonlijkheid en zijn allemaal even leuk en lief.

Naast de daycare is er ook nog een grote groep andere kinderen die naar de gewone school kunnen. Aan het einde van de dag drinken we met zn allen thee in de keuken. Tussen de middag lunchen we me mijn groepje van 7 plus alle didies (zo noem je een mevrouw hier) die voor Swarga werken. De luch is even aanpassen, soms is het plat gestampte gedroogde rijst met wat kikkererwten, droog brood met een miniskuul beetje jam of die gestampte rijst (smaakt naar soort van cornflakes) met een stukje gebakken ei.

Het doel van Swarga is om de kinderen uiteindelijk zelfstandig te maken (mits mogelijk) en ze aan een baan te helpen. Wat mij opgevallen is is dat de kinderen nu al heel zelfstandig zijn en ondanks hun handicap zich helemaal zelf kunnen aan en uitkleden. Gelukkig ben ik heel geduldig van aard, want het kost sommigen vaak heel veel tijd met alles. Je vingers gaan er weleens van jeuken, maar de kunst is dan om ze het toch zelf te laten doen.

Het voordeel van Nepal is dat het hier spotgoedkoop is en je hier super goedkoop uit eten kan gaan. Aangezien ik geen keuken in mijn guesthouse heb moet ik verplicht iedere dag uit eten (wat vervelend maar niet heus) ;) Je kan hier al voor 2 euro uitgebreid eten en het is allemaal even lekker!!! :) Als je een avondje geen zin hebt in Nepalees eten dan hebben ze hier ook pizza, patat, chinees en zelf Nederlands appelgebak. Ik weet dus niet of dit allemaal zo goed gaat zijn voor de lijn, maar die kilootjes lopen we er tijdens mijn 16 daagse trekking wel weer af ;) Het ontbijt in het guesthouse is ook overheerlijk en de lieve eigenaar zorgde goed voor me met zijn kopjes thee met honing toen ik verkouden was en keelpijn had. Verder nog een Nepalese dansles gehad wat erg leuk was, een dagje alleen naar Kathmandu geweest ben waar iedereen je vriend wil worden en leuke mensen ontmoet.

Hier rondlopen is vaak al amuserend genoeg, varkens die op kleine vuilnishoopjes staan te schranzen, een man die lekker zit te poepen in de bosjes, veel zwerfhonden die of lief zijn of naar je grommen, buffels die in de weg lopen, vlees wat hier open en bloot op straat in stukken wordt gehakt, een rat die met zijn pootje aan een touwtjes vast wordt gebonden en vervolgens rondgeslingert wordt... tot de dood... Kindjes die vragen om chocolaatjes en ga zo nog maar even door.

Ik kom er gauw weer op terug en ga nu lekker aan mijn goedkope diner :P

Liefs vanuit Nepal,

Joyce